Het vergeten hoofdstuk van de veranderkunde

Samen met kompaan Joep Schrijvers heb ik in 2003 een serie van twee artikelen gemaakt, waarin we partij kozen voor de dwarsliggers bij veranderingen in organisaties. Niet voor de rancuneuze of rabiate dwarsliggers, maar voor de dwarsliggers die op goede gronden en met doordachte argumenten bezwaar maakt tegen een verandering. Dwarsliggers die weloverwogen problemen aan de kaak stellen en die daarbij ook ethische afwegingen maken. Als gouden strategie presenteerden wij dwarsliggen in dialoog, maar als dat niet helpt kon er volgens ons ook nog een keuze gemaakt worden voor een blauwe strategie (bureacuratische obstructie) een rode strategie (politieke actie) een pimpelpaarse strategie (ridiculiseren) of een witte strategie (desertie). "Tongue in cheek" gebruikten wij het kleurendenken bij leren en veranderen van Leon de Caluwé.

Destijds in 2003 hebben wij het normatieve aspect niet uitgewerkt. Op dit moment is dat weer actueel. In de reeks over normatieve professonaliteit voor Opleiding & Ontwikkeling wil ik opnieuw verder gaan met dwarsliggen bij verandering. Dit keer wil ik de normatieve paragraaf wel uitwerken. Het toeval wil dat Leon de Caluwe nu net weer een boek uit heeft over Mensen veranderen.