The history boys, is een Engelse coming-of-age film, een charmante en tegelijk diepzinnige film gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Alan Bennett. De film speelt in Sheffield in het begin van de jaren 80. Een groep getalenteerde leerlingen wordt klaargestoomd voor een toelating tot de universiteiten van Oxford of Cambridge. Deze zogenaamde Oxbridge groep is het idee van de snobistische headmaster, die zelf nooit aan een van die universiteiten studeerde. Boeiend zijn de verschillende onderwijsparadigma's die naar voren komen. Oud leren, nieuw leren en schijnleren, alles komt voorbij. Het gaat over leren, over waarheid en kennis, over spelen en presteren, over vriendschap, over professionaliteit en over schoolleiderschap. En over nog veel meer. Volgens mij wordt mooi geïllustreerd hoe verschillende vormen van leren elkaar niet hoeven te bijten, maar juist complementair aan elkaar kunnen zijn. Boeiend zijn ook de fricties tussen de leraren en de schoolleider en de relaties tussen docenten en een klas. Tegelijk karikaturaal en treffend is de dadendrang van de schoolleider, nauwelijks geïnteresseerd in het onderwijs zelf en niet geïnteresseerd in dat wat hij niet kan kwantificeren. De film staat bol van onvergetelijk quotes. Een hele dramatische quote aan het eind -vrij naar Bennett - luidt als volgt: 'Leraren zijn niet gelukkig, maar zijn daar niet ongelukkig over'. Het is een observatie die mij niet vreemd voorkomt en die lijkt te wijzen op een mogelijk altruïstisch masochisme onder leraren. Een verschijnsel dat mijn leermeester Wilfried Gottschalch aantrof bij professionals in de sociale sector.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten